Inspecteur Helen Grace heeft zoiets nog niet eerder meegemaakt: zes branden in vierentwintig uur, met twee doden en meerdere gewonden tot gevolg. Dit kan niet anders dan opzet zijn. Iemand wil de stad tot de grond toe afbranden. Grace doet met haar team onderzoek in de rokende puinhopen van de stad. Waar is de pyromaan die dit op zijn geweten heeft? Waarom maakt hij juist deze slachtoffers? Iedereen kan zijn volgende doelwit zijn. Een fout kan het einde van Helens carrière betekenen, en in steeds meer gebouwen breekt brand uit. Ondertussen moet Helen ook haar eigen demonen zien te verslaan……
Dit is het vierde deel in de ´Helen Grace´ serie , en ik moet eerlijk toegeven dat dit vierde deel mij weer fan heeft gemaakt van de serie. Het eerste boek vond ik onwijs goed, dat smaakte naar meer! Echter bij het tweede en derde deel zwakte het voor mij wat af. Begrijp mij niet verkeerd deze delen waren zeker niet slecht. Maar ik werd ook niet helemaal in het verhaal mee gezogen. In dit vierde boek heeft Arlidge zich absoluut van zijn goede kant laten zien, en zichzelf voor mij bewezen als een sublieme thriller schrijver. Wanneer je tegen het eind van het boek zit denk je door te hebben hoe het verhaal in elkaar steekt. Echter wordt je op een magnifieke manier om de tuin geleid. Maar goed , ik wil eigenlijk geen spoilers vrijgeven…… Het boek leest heerlijk makkelijk door, en ik had hem dan ook binnen twee dagen uit. Dit beloofd veel goeds voor het vijfde deel, welke ik natuurlijk al klaar heb liggen.
´Ze is haar hele leven al voorgelogen. Nu zoekt ze de waarheid. In de TBS´
Elin ligt op de grond, gevangen in pijn,bloedend. Het leven stroomt uit haar lichaam. Balancerend tussen leven en dood herbeleeft ze haar verleden – Hoe ze op een dag ontdekte dat haar bestaan een grote kluwen leugens was. En hoe ze de waarheid dacht te kunnen vinden door te gaan werken in een tbs-kliniek. Maar aan elk antwoord dat ze vond hing een prijskaartje.
Mijn schoonvader gaf mij dit boek mee en dacht dat ik het wel wat zou vinden. Ik was nog niet bekend met de schrijfster (Ilse Ruijters), maar na dit boek gelezen te hebben ben ik erg benieuwd wat zij nog meer voor mij in petto heeft. Ik citeer de eerste regels van het boek: ´Het schot voelt als een klap. Als de klap van een hamer. De klap van een hamer boven in mijn borst. En het gekke is dat ik – terwijl die klap inslaat met de kracht van een meteoriet, een suizende vuurbal met de snelheid van het licht en de hitte van kolkende lava – de pijn tegelijkertijd wel en niet voel. Ik ben uitgeschakeld. Ik ben twee keer ik. Ik voel pijn en ik voel niets.´
Zoals dit boek begint , fenomenaal! Het is net een dichtbundel dat je in handen krijgt. Ruijters weet mij te verassen met haar woordkeuze en dansende zinnen, ik ben dan ook erg onder de indruk. Het verhaal laat zien dat je grenzen meer en meer verlegt worden wanneer je op zoek bent naar je eigen identiteit. Dit is iets wat mij aan het nadenken zet over mijzelf en mijn eigen ik-persoon. Knap als een schrijfster dat voor elkaar krijgt. Natuurlijk is het verhaal geromantiseerd, maar het moraal van het verhaal was voor mij duidelijk zichtbaar. Ondanks dat je meerdere tijdpaden hebt die in het verhaal spelen, zorgde het verhaal bij mij niet voor verwarring. Overzichtelijk van het begin tot het eind. Maar ook spannend van het begin tot het eind. Spannend, maar het einde had van mij wel wat uitdagender gemogen. Vond dit persoonlijk erg snel gaan en er had wat meer diepgang in gemogen. Verder kan ik alleen maar lovend over dit boek zijn, en er gaan zeker meer boeken van Ilse Ruijters op mijn ´nog-te-lezen-stapel´
De eigenzinnige journaliste Tara Linders vertrekt naar Aruba voor een commerciële reportage over succesvolle carrièrejagers. Maar als ze een Vlaams meisje ontmoet dat in nood verkeert, stuit ze op een compleet ander verhaal. Met hulp van haar collega Diego Martinez gaat Tara op onderzoek uit en ontdekt ze dat het eiland ook duistere kanten heeft. Samen trekken ze een grotere beerput open dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden: het luxe eilandleven blijkt niet meer dan een zeepbel. Als de bewoners zich tegen haar keren zal ze moeten vechten voor haar leven.
Onlangs heb ik deel 4 van de ´Tara en Diego-serie´ gewonnen. Ik was nog niet bekend met de boeken van Nathalie Pagie, maar ze hebben mijn interesse gewekt. Omdat er een rode draad in het verhaal zit wil ik eerst de andere boeken lezen voordat ik aan deel 4 (De trip) begin. Nu heb ik de mazzel dat de boeken ook op storytel staan. Dus vanuit daar ben ik begonnen met het luisteren van het eerste deel; Paradijsvogels. Ik vond het een prettig boek om te luisteren, zeker ook omdat Inge Ipenburg een fijne voorlezer is met een prettige stem om te horen. Het boek geeft een fijne afwisseling tussen mijn Stephen King collectie en de Scandinavische thrillers die ik veel lees. Het boekt heeft mij vanaf het begin al geboeid , mede door de fijne schrijfstijl die Nathalie Pagie heeft. Er komen zaken zoals drugs en misbruik aan de orde. Heftige zaken, maar toch op een sublieme en realistische manier beschreven. Dit maakte het boek vanaf het begin af aan erg spannend. De hoofdstukken van het boek zijn kort, iets wat ik zelf erg aangenaam vind maar mijn omgeving misschien iets minder haha. Als de hoofdstukken kort zijn leg ik het boek minder snel weg. Bij de luisterboeken werkt het bij mij precies hetzelfde. ´Aah, nog 1 hoofdstukje´, en voor je het weet heb je het boek uit. Een toppertje dit boek! Niet te langdradig en ben benieuwd naar de volgende delen.
´Slaagt zij erin om haar ware identiteit te achterhalen´
Na de plotselinge dood van hun vader komen Maia en haar zussen bij elkaar in hun ouderlijke huis, een prachtig landhuis aan het meer van Genève. De zussen worden als baby door Pa Salt geadopteerd en krijgen na zijn dood allemaal een brief met een mysterieuze verwijzing naar hun afkomst. Maia´s verleden brengt haar naar Rio de Janeiro. Daar aangekomen probeert ze met de weinige aanwijzingen die ze heeft haar achtergrond te ontrafelen. Het voert haar tachtig jaar terug in de tijd, naar de bouw van het wereldberoemde Christus de Verlosser-beeld en de roerige jaren twintig in Parijs. Slaagt zij erin haar ware identiteit te achterhalen?
Bij deze weer eens een recensie over een roman i.p.v. een thriller. Ik hoefde er echter niet lang over na te denken welke roman dat zou worden. Ik had gehoord dat meerdere mensen lyrisch waren over de zeven zussen serie, en kon er ook niet omheen in de boekenwinkel. Dus hoppa, daar ging ik! Schrijfster Lucinda Riley heeft mijn inziens een prettige schrijfstijl, daarnaast zit het verhaal goed in elkaar. Het verhaal gaat over de zoektocht naar jezelf, daarnaast draagt het een stuk geschiedenis met zich mee. Je kan merken,zoals ook in het dankwoord te lezen is, dat Riley zich in de geschiedenis heeft verdiept. Het is zo realistisch geschreven dat ik er een super goed en intrigerend beeld van kon vormen. Het maakte het lastig om het boek weg te leggen. Ergens zit er ook een stuk spanning in het boek wat mijn interesse wekte. Ondanks de dikte van het boek (lees 566 blz.) , is het een fijn boek om er bij te pakken als je eens lekker wilt ontspannen. Ik ben erg blij dat ik in deze zeven zussen hype ben mee gegaan. Op naar het tweede deel!
In 1993 verdwijnt tijdens nieuwjaarsnacht de zestienjarige Johanna van Vliet op mysterieuze wijze. De politie staat voor een raadsel, het lijkt alsof het meisje in het niets is opgelost. Niemand heeft die bewuste nacht iets gezien en al snel lopen de weinige sporen die er zijn dood. Vijfentwintig jaar na dato verdiept inspecteur Ben de Groot van het coldcaseteam zich opnieuw in de zaak, in een ultieme poging hem alsnog op te lossen. Maar wanneer hij de familie hierover inlicht, lijken Johanna’s broer en bejaarde vader onaangenaam verrast door deze ontwikkeling. Johanna’s moeder is bijna aan de verdwijning van haar dochter ten onder gegaan, wat voor nut heeft het dan nu om alles weer op te rakelen? Alleen Johanna’s nichtje Olivia – die enkele jaren na de verdwijning is geboren – toont interesse in het mysterie rond haar tante. Zij begint haar eigen onderzoek en volgt een spoor dat uiteindelijk strekt tot in Denemarken en Groenland. Maar hoe meer ze ontdekt, hoe meer haar eigen leven in gevaar komt.
De boeken van Suzanne Vermeer vind ik over het algemeen heerlijk om te lezen of te luisteren . Niet te dik, eigenlijk nooit te langdradig en perfecte boeken om mee te nemen op vakantie. Ook met een luisterboek van Suzanne Vermeer kun je goed vertoeven aan het zwembad. Oortjes in , ogen dicht , cocktail erbij en hoppa je geniet nog een beetje extra van je vakantie. Ook Ijskoud komt in dit rijtje van pluspunten voor. In het begin van het boek liet ik mij meeslepen door de spanning. Dit maakte dat ik het boek het liefste in een dag wilde uit luisteren. Uiteindelijk moet ik toegeven dat ik er een week over heb gedaan. Maar dat is te wijten aan de tijd die ik er dus niet voor had afgelopen week. Mocht ik deze tijd wel gehad hebben had ik hem zeker in een dag afgeluisterd. Vond alleen de laatste hoofdstukken, integendeel tot het begin van het boek, in een sneltreinvaart gaan. Hierdoor werden gedeelten van het boek voor mij ongeloofwaardig. Het plot is ook zeker niet verrassend genoeg. Jammer want de eerste hoofdstukken zijn nog erg goed weergeven, met mooie maatschappelijke vraagstukken die er door Vermeer in zijn verwerkt. Het lijkt alsof het eind afgeraffeld is. Ken je dat als in een slechte soap? Zo vind ik dat dus in dit boek. Misschien is de omschrijving slechte soap niet helemaal toepasselijk, maar zo kun je je er in ieder geval een voorstelling bij maken. Slecht wil ik het boek over het algemeen zeker niet noemen. Het is absoluut geen minpuntje van je vakantie mocht je Ijskoud meenemen. Het boek wordt voorgelezen door Willemijn de Vries. Zij heeft een zeer aangename stem om naar te luisteren. Pluspunten daarvoor!
