Koorddanseres Hoshiko is de sterattractie van de gevaarlijkste show van Engeland, waarin kinderen van minderheden moeten opreden met gevaar voor eigen leven. De blanke elite is dol op het Circus. Hoe meer doden, hoe beter. Wanneer Ben, zoon van een machtig minister, de show bezoekt, wordt hij op slag verliefd op Hoshiko. Haar indringende blik laat hem niet meer los. Kan hij haar redden uit deze gevangenis? En heeft Ben de moed het systeem aan te klagen dat zijn moeder in stand houdt?
Dit boek viel mij meteen op aan de mooie kaft die het heeft, ik kon dan ook niet anders dan hem mee naar huis nemen. Daarnaast lees ik niet vaak YA boeken, en toen ik de achterkant las leek hem mij helemaal de moeite waard. ‘Als je de hongerspelen goed vond, dan vind je showstopper geweldig’, een citaat wat achter op het boek staat vermeld. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik ooit de eerste film van de hongerspelen heb gezien , maar er nog geen boeken van heb gelezen. Wel weet ik dat het fictieve en angstaanjagende in de film mij erg aanspreekt. Reden des te meer om dit boek te gaan lezen. Het boek wordt zowel vanuit de ogen van Ben als de ogen van Hashiko beschreven, dit zijn twee verhaallijnen die langzaam maar zeker naar elkaar toe komen. Het duurde even voordat ik echt lekker in het boek zat (lees; de eerste 100blz.). Maar ik kan je vertellen het is zeker de moeite waard om door te lezen. Er gebeuren schokkende dingen in het boek. Ondanks dat het boek zich in de toekomst afspeelt zou je deze schokkende dingen kunnen omschrijven als ‘tweede wereldoorlog taferelen’. Erg heftig, maar het trok mij wel steeds meer in het verhaal en maakte dat ik verder wilde lezen. Als er een verfilming van dit boek zou komen zou ik hier zeker een avondje bioscoop aan wagen. Spanning tot aan het lugubere aan toe maar ook liefde en een beetje humor komen aan bod in het boek. Een combinatie die mij intrigeert. Het boek heeft een half open einde. Het tweede deel: showstealer ligt ook bij mij in de boekenkast en ga ik binnenkort lezen. Ben benieuwd hoe de verhaallijnen verder lopen. En ja ook het tweede boek heeft zo’n mooie cover!
Alicia Berenson lijkt een perfect leven te lijden; ze is kunstenaar, gelukkig getrouwd en woont in een prachtig huis in een goede buurt in Londen. Maar als haar man op een avond thuiskomt doet ze iets verschrikkelijks: ze schiet hem vijf keer in het gezicht. Sindsdien zwijgt ze.
Laat ik maar beginnen om te zeggen dat ik dit boek absoluut vijf sterren waard vind. Het boek is spannend, je leest het lekker door en het einde is zeer verassend. Het feit dat de schrijver (Alex Michaelides) zelf in een gesloten psychiatrische inrichting voor jongeren heeft gewerkt, maakt dat het boek realistisch op mij over komt. Het ‘leven’ in een psychiatrische inrichting wordt gedetailleerd beschreven en klopt met de werkelijkheid. Zelf ben ik ook werkzaam binnen de (forensisch) psychiatrie, dus ik weet als geen ander hoe het daar is. Ik vind het prettig om te lezen dat de schrijver er zelf ook verstand van heeft. Het is niet zoals de televisieserie greys anatomy , waar de infuusnaaldjes met druppelaar en al aan de hand worden vastgemaakt. Overigens vind ik dat ook een leuke serie, begrijp mij niet verkeerd. Maar goed ik dwaal af, terugkomend op het boek…. Vooral het complot vind ik sterk uitgewerkt en erg verassend. Het maakt dat ik het boek nog een keer wil lezen met de informatie die ik nu heb. Door de vlotte schrijfstijl vlieg je snel door het verhaal heen, iets wat ik zeker kan waarderen. Het maakt het boek luchtig en niet te langdradig. Daarbij heb je echt zin om het boek door te lezen , heb het boek geen enkele keer weggelegd met de gedachte dat ik er nooit door heen zou komen. Zo blij dat ik een boek vijf sterren kan geven! Een aanrader!
Als Beatrice tijdens een zondagse lunch een paniekerig telefoontje krijgt over de vermissing van haar jongere zus Tess, stapt ze op het eerste vliegtuig naar Londen. Naarmate ze meer te weten komt over de verdwijning, neemt de verbijstering toe over hoe weinig ze weet van het leven van haar zusje – en ze is niet voorbereid op de angstaanjagende feiten die ze onder ogen moet zien.
De politie, haar verloofde en zelfs haar moeder leggen zich erbij neer dat ze Tess hebben verloren, maar Beatrice kan dat niet. Naarmate ze dichter bij de schokkende waarheid komt, raakt ze steeds geïsoleerder van haar omgeving en wil niemand haar meer geloven.
Ik had ontzettend veel moeite met de langdradigheid in het begin van dit boek. Ik heb het boek dan ook meerdere keren weg gelegd. Dit maakte dat ik erg lang over het lezen heb gedaan. Maar ik moet toegeven dat het doorlezen zeker loont. Het eind heeft meerdere plot wendingen die je niet ziet aankomen, en de ontknoping van het boek is zeer verassend. Petje af voor Lupton. Waar ik ontzettend aan moest wennen was de schrijfstijl van het boek. Het boek is geschreven d.m.v. een brief aan Tess. Maar ook lees je het interview van de gebeurtenissen welke Beatrice aflegt bij journalist Wright. Dit zorgt er voor dat je veel moet schakelen, en dit maakte dat ik meerdere keren de bladzijden heb terug moeten lezen voordat ik het snapte. De ene keer lees je het verhaal in het verleden en vervolgens wordt er weer overgesprongen naar het heden. Het boek kwam daardoor op mij wat rommelig over. Wat ik bijzonder om te lezen vond was de band tussen de twee zussen. Het verhaal is geen doorsnee thriller, en de elementen van de zussen liefde komen er goed in terug. Zowel de positieve als de negatieve dingen, dit maakt het verhaal voor mij erg herkenbaar. Kortom een verrassende thriller, maar met momenten saai en rommelig.
Binnen de grenzen van de voormalige Verenigde Staten heeft een christelijke beweging de macht gegrepen. In deze nieuwe Republiek Gilead dient eenieder naar de letter van het Oude Testament te leven. Vanfred, de vertelster, behoort tot de nieuwe klasse der ‘Dienstmaagden’ die slechts 1 doel heeft: zich voort te planten. Alleen ’s nachts in haar sobere kamer is ze vrij om zich over te geven aan haar illegale herinneringen: het lezen van boeken, haar eigen naam, het nu irrelevant geworden begrip ‘liefde’.
Het boek sprak mij in eerste instantie aan, het leek mij een behoorlijk intrigerend verhaal. Ook heb ik de serie gevolgd, dus het verhaal van de dienstmaagd kende ik al. Misschien ben ik daardoor ook wat bevooroordeeld, omdat ik juist de serie al heb gezien. Deze vond ik met momenten erg langdradig. Zo vind ik dit ook met het boek het geval. Het boek begint met een lange inleiding van Margaret Atwood. Hierin legt ze uit hoe je het boek moet lezen , en op welke manier je naar het verhaal kan kijken. Ik denk dat dit verstandig is geweest om aan het boek toe te voegen. De inleiding geeft mijn inziens echt wel meerwaarde aan het boek. Het boek zelf vond ik erg tegen vallen en ik kwam er met moeite doorheen. Ik vind het zo gezegd erg taaie kost. Regelmatig maakt Atwood tijdsprongen in het verhaal die ik niet meteen kon plaatsen. De structuur die op deze manier van het boek is gemaakt, zorgde er voor dat ik sommige bladzijden meerdere keren moest lezen voordat ik het begreep. Maar ik moet toegeven het blijft een intrigerend verhaal , met een angstig perspectief op een eventueel toekomstbeeld. Dus als je de taaie kost kunt waarderen raad ik hem aan. Zelf ben ik erg blij dat ik dit boek door ben gekomen en hem uit heb gelezen.
